door Nathalie Wijffels
•
17 augustus 2020
Husk (mijn grote liefde), Een stoere, korte naam voor zo’n klein, lief en dapper hondje met een groot karakter. De 1e eigenaar, de makelaar, had je deze naam gegeven vanwege de kleuren die je als pup had. Je vacht had de kleuren van een Husky. Op kerstavond 2007, na het ondertekenen van het koopcontract van ons huidige huis - dé stap om te emigreren naar België - maakten we kennis met je bij de makelaar als kleine schattige pup. Jij en ik kozen elkaar meteen uit en wisten toen al dat onze zielen onlosmakelijk verbonden zouden zijn. Zowaar het mooiste Kerstcadeau ooit!! Vroegtijdig namen we je op in ons midden, omdat we niet tot na de verhuizing (in mei 2008) konden/wilden wachten. Jij was mijn droom, mijn alles, mijn knuffelhondje, mijn ‘baby’ waar ik als kind altijd al naar had verlangd. Nu had ik geen pluche knuffeldier, maar een droom in levende lijven, eentje die echte verzorging, liefde en aandacht nodig had en zoveel ervoor terug gaf. De in mijn beleving duizenden koosnaampjes - die ik je doorheen je leven gaf-geven mijn grote liefde voor jou weer. Het was liefde op het eerste gezicht, zowel voor jou als voor mij. Marcel - mijn man - vond je ook schattig, maar diep in zijn hart wou hij een grotere hond. Wat ik me kon voorstellen. Jij met je 2,0 kg en zo klein dat je jou af en toe over het hoofd zag, is geen hond waar je als man mee voor de dag komt. “Dit is de man en dat is zijn hond!” Maar ook Marcel viel voor je en heeft zoveel voor je gedaan. Hij hield van je. Marcel kent mij. Hij voorzag op kerstavond reeds het verdriet, dat ik zou gaan hebben, wanneer we afscheid van elkaar zouden moeten nemen. Husk, mijn Dokkeltje, jij, inmiddels 12,5 jaar, onze grootste, kleinste, mooiste en trouwste vriend!! Wat hebben we veel met je meegemaakt. Veel met je gelachen. Jij als minihondje/pup, die hier in de weilanden voor de koeien en stieren uit ging hollen. De kudde volgde jou alsof je hun herder was. In ons broek ‘gepiest’ van het lachen. Ik, die met je zondags naar de puppycursus ging, om jou toch enige discipline bij te brengen. Wat uiteindelijk niet lukte tot grote hilariteit van de mannen die stonden toe te kijken. Ik, 1,78 m lang, jij met een schofthoogte van nog geen 25 cm, die de kachel met mij aanmaakte en je nergens iets van aantrok. Je had alleen aandacht voor al die leuke en grote honden om je heen. Ik stond voor ‘lul’ , maar had alleen aandacht voor jou, mijn grote vriend. Met alle inspanningen ten spijt, ben je altijd eigenzinnig en eigenwijs geweest (net zoals het vrouwtje). Je kon me met een blik helemaal om je vinger winden en ik was verkocht. Ik ben nooit kwaad op je geweest. Ik wist dat ik met liefde, aandacht en de verwennerij toch die lieve hond zou hebben, ook omdat jij ook hooggevoelig bent. Bovendien was je zo klein, dat als ik wilde, tilde ik je wel zelf even op om je binnen te zetten als je weer eens niet naar binnen wou. (Als ik je te pakken kreeg). Jij was klein, een ongecastreerde reu en dus een dominantje. Ondanks je leeftijd denken vele mensen nog steeds dat je een pup bent. Je hebt je eeuwige jeugd uiterlijk goed kunnen behouden en ook jouw vitale kant. Wat heb ik veel complimenten over je gehad en verwonderde uitlatingen van kinderen en ouderen over hoe leuk hondje je was. Je liet je graag aaien en knuffelen, zeker door vrouwen met een hoog stemgeluid en kinderen. Hoewel je beslist geen schoothondje bent. Menig keer zorgde jij voor een opstopping op de markt vanwege jouw uitstraling. Het laatste jaar takelde je af. Ondanks medicatie, speciaal dieetvoer, osteopaat etc. ten spijt, hebben wij het tij niet kunnen keren. Wij zien je lichaam slinken, je spieren reduceren tot niets, jij de lekkerbek en snoeper, nergens meer van smullen, je slaapt veel, wijkt niet van onze zijde, alsof je voelt dat... De dierenarts uitgebreid gesproken...ik ga voor jouw kwaliteit van leven, niet voor mijzelf. Ik wil dat je geen pijn hebt of lijdt. Ik wil, zoals altijd, het aller aller beste voor je. Ik wacht haar antwoord af. Ik weet dat dit alles onderdeel van het leven is. De Boeddha zegt: “Alles in dit leven is tijdelijk”. En niemand weet dat zo goed als ik. Zolang wij hier in België wonen maakte jij volledig onderdeel uit van ons gezin, net zoals Toby. (Onze lieve kater, die als kitten kwam aangelopen en niet meer weg ging). Vakanties en vele andere zaken hebben wij met plezier voor jou laten schieten, omdat jij voorging en jij niet naar een kennel kon. Jij was onze volledige verantwoordelijkheid. Jij was de mooiste, grootste, knapste en kleinste vriend van mijn leven… Opnieuw de betrokken en lieve dierenarts gesproken. Jouw nierfalen heeft je ingehaald, je bent jezelf aan het vergiftigen, de urine zit in je bloed en adem je zelfs uit. Je bent erg ziek. Nog enkele scenario’s besproken met haar, maar dat is geen optie voor je. Je zult er niet meer beter van worden. Hooguit uitstel van… Dat gaan we niet doen. Vanaf dat moment verwen ik je alleen nog maar met lekkere dingen, die je eigenlijk niet meer mag hebben. Je pijnmedicatie verhogen en afwachten totdat jij aangeeft dat het op en genoeg is. Zoals je altijd al hebt gedaan. Is dit morgen of overmorgen...laat het me weten. Lieve Husk, ik heb jou zo ontzettend lief. Houd nog even vol en geniet van de zon. (Op 8 april om 13.30 uur heeft de dierenarts Husk uit zijn lijden verlost.) R.I.P. Lieve, dappere en trouwe Husk. Je sliep volledig rustig en vol vertrouwen in bij de dierenarts op ons liedje " Slaap Huskje slaap, daar buiten loopt een schaap... .", waarmee ik jou altijd in slaap kreeg. Liefde houdt niet op waar het leven eindigt...Forever together... (Een spontaan schrijven op het moment dat ik wist dat je einde naderde) Nathalie Wijffels